MÓJ ANIOŁ

Ziemia to ponadczasowe miejsce

Różnorodnych form życia

Od roślinnych przez zwierzęce

Istnień Anielskich i ludzkich

Oraz demonicznych

Miejsce cudowne i wyjątkowe

Pełne słonecznej aury

Życiodajnych deszczów

Pożytecznych wiatrów

I wichrów niesprzyjających

Różnorodnych ssaków

Wszelakich ryb i ptaków

Bujnej i pożywnej roślinności

Piękna dnia i ciemności

Pośród której toczy się życie

Życie w spokoju i miłości

Również w nienawiści i chaosie

Docenione i zawzięcie niszczone

Niezwykle piękne i wielce ohydne

Tak mija dzień za dniem przez wieki

Pośród tego wszystkiego

Istniał piękny i smutny Anioł

Tuląc wieczorami swe ramiona

W skrzydła ziemskiej codzienności

Którymi co dnia zwiastował miłość

Najczęściej darował uśmiech i radość

Jak umiał tak wspierał i pomagał

Pokonywać trud codziennej drogi

Każdemu napotkanemu człowiekowi

Zgodnie z pragnieniem Boga

Czego zazwyczaj ludzie nie cenili

Nawet jego wśród nich istnienia

W gonitwie za marnością nie zauważyli

Kiedy na ich drodze życia się pojawiał

By w gąszczu zawirowań nie pobłądzili

Niestrudzenie stając co dnia

Anioł co dzień płakał rzewnymi łzami

O których istnieniu nie wiedział nikt

Tylko on pamiętał ich gorzki smak

Z czasów gdy jeszcze Aniołem nie był

Przyodziewając się w szaty świetliste

Wbrew wszelkim Anielskim zasadom

Którymi na ziemi Aniołowie żyją

Wyrzekając się człowieczeństwa

Narzucił sobie w Bogu wytrwanie

Będąc w poczuciu swej winy

Z łamania praw Anielskich

Opuszczając swą głowę ku ziemi

Skrapiał ją raz po raz perłową łzą

Która coraz bardziej jasnością lśniła

Żadna z jego upadających łez

Nie miała smaku goryczy

Nawet ku jego własnemu zdziwieniu

Zamieniała się w przepiękny róży kwiat

O nieznanych dotąd kolorach

Którego pierwsze tchnienie

Nieziemskiego zapachu sprawiało

Że z jego złocistych szat

Białe skrzydła się wyłaniały

Pośród ich piór jedno świetliste

Dające mu uczucie lekkości

O wiekuistym zapachu ulgi

Ze wzruszenia znów płakał

Nie wiedząc że jego skrzydła

Rozkwitają niebiańskim blaskiem

Jednocześnie łąka pod jego stopami

Zakwitła tęczowymi kwiatami

Która jeszcze przed chwilą

Była jego smutnych łez padołem

Trudem Anielsko ludzkiej codzienności

Nie rozumiał tylko lekkości

Którą w sobie zaczął odczuwać

Bo wtedy jeszcze nie wiedział

Że było i jest mu dane poznać

Ogromną tajemnicę wszech życia

Z dnia na dzień

Stawał się Archaniołem

Wiedział już że oprócz radości

Będzie niósł od teraz zrozumienie

Oraz jedność między Bogiem a człowiekiem

A ludzie spotkawszy go w drodze

Dostrzegą w nim miłość i mądrość

Miłość i mądrość z radością zjednana

Która dała mu moc bycia we wszech świecie

Pośród ludzkich pereł istnienia

Począwszy od Zielińskiego ogrodu

Niekończącą się obecnością z woli Bożej

Pomiędzy niebem a ziemią zawsze jest

Nadal dzieląc się swymi życia łzami

Gdy na ziemi pada bólu deszcz

Gdzie każdy wędrowiec przechodząc

Przez łąkę pełną łzawych Anielskich kwiatów

Pomyśli chcąc dotknąć jego skrzydeł

Mówiąc On wie czym jest smutek i śmierć

Ulga, miłość, radość i codzienne łzy

Mimo to potrafi być tym uskrzydlony

Wznosić się tam gdzie inni nie potrafią

Anioł spotkawszy tegoż wędrowca

Spojrzawszy w jego oczy zatroskane

Lecz pełne miłości, nadziei i zrozumienia

Wreszcie też pozna tajemnicę istnienia

Smutkiem się dzieląc miłość pomnoży

Nadzieję zapali wśród ludzkiego stworzenia

Anielskim pojednaniem dokona pokoju

Który rozjaśni wszystkie życia ogrody

Tymczasem usiadł skuliwszy swe skrzydła

Chroniąc się przed ludzką nienawiścią

Skrywając ciężar niewypowiedzianego smutku

Który nie pozwala mu wznosić się wyżej i piękniej

Ponieważ przemiana w ludzkich sercach

Zachodzi zbyt pomalutku

Dziękuje moja Najukochańsza Babciu

Nigdy Ciebie i Głosu Twojego nie zapomnę

A najbardziej Twojego Anielsko - Człowieczego Serca

Kochana Babciu

Jesteś moją Życiodajną Tęczą mojego tu istnienia

Napisany dnia 23 kwietnia 2009 roku