wtorek, 14 lipca 2015

ODPOWIEDZIALNOŚĆ

Nie jestem odpowiedzialna za to
...jak ktoś mnie czyta i pojmuje
Jestem odpowiedzialna za samą siebie
oraz za własne z serca płynące słowa...
tak przed Bogiem jak przed ludźmi
o każdej porze dnia i nocy
zawsze i wszędzie bez zmian
...Wierząca w Jedynego Boga
apolityczna i niereligijna
to znaczy że nie związana
z absolutnie żadną religią
tego upadającego świata...

...Każdy w obliczu Boga
odpowiada sam za siebie
tylko i wyłącznie

A więc nie sądź
abyś nie był sądzony...
tak mówi Bóg

Napisany dnia 18 października 2013 roku, godzina 16:29

poniedziałek, 13 lipca 2015

KONIEC KOŃCA

Człowiek jest jedynym sprawcą i przyczyną
wszelkiego zła- chaosu i cierpienia na ziemi...

Na krawędzi życia
w swojej bezmyślności
stanął ludzki świat
topiąc się we własnej krwi
nie ceniąc Bożych łask
niszcząc wszystko
co Bóg stworzył
z miłości człowiekowi
wraz z ziemią dał...

O którą winien dbać
zwłaszcza o życie ludzkie
które było - jest i zawsze będzie
najcenniejszym Boskim darem
którego człowiek nie szanuje
tak jak Samego Boga
Jego życiodajnego dzieła
we wszech-wiecznym
dziele istnienia...

Względem czego Bóg
nie będzie obojętny
jak zapowiedział
koniec końca nastanie
do którego wciąż prowokuje
człowiek zwyrodniały
bezmyślnie grabiąc Boga
z Jego Boskiej czci i chwały
stając na Jego podium...

Robiąc z Boga
mściwego tyrana
żądnego ludzkiej krwi
oraz nieludzkiego cierpienia
co sprzeczne jest
z Jego Boską wolą miłości
którą Bóg obdarował
na zaraniu ludzkiego życia
każdą i każdego z nas...

Na nic zda się
technika i podbój kosmosu
ludzka wiedza i nauka
która sprowadza człowieka
do samego dna nicości
skazując siebie i pokolenia
wszech-wiecznej ziemi
na wiekuiste życia potępienie
opamiętanie jest potrzebne...

By życie dalej na niej istniało
dlatego opamiętaj się człowieku
nie bluźnij przeciwko Bogu swojemu!
Gdy nadejdzie czasu czas
nie pomoże lament ani płacz...

Napisany dnia, niedziela 11 stycznia 2014 roku, godzina 12:47

piątek, 10 lipca 2015

MÓJ ANIOŁ

Ziemia to ponadczasowe miejsce
Różnorodnych form życia
Od roślinnych przez zwierzęce
Istnień Anielskich i ludzkich
Oraz demonicznych

Miejsce cudowne i wyjątkowe
Pełne słonecznej aury
Życiodajnych deszczów
Pożytecznych wiatrów
I wichrów niesprzyjających
Różnorodnych ssaków
Wszelakich ryb i ptaków
Bujnej i pożywnej roślinności

Piękna dnia i ciemności
Pośród której toczy się życie
Życie w spokoju i miłości
Również w nienawiści i chaosie
Docenione i zawzięcie niszczone
Niezwykle piękne i wielce ohydne
Tak mija dzień za dniem przez wieki

Pośród tego wszystkiego
Istniał piękny i smutny Anioł
Tuląc wieczorami swe ramiona
W skrzydła ziemskiej codzienności
Którymi co dnia zwiastował miłość
Najczęściej darował uśmiech i radość
Jak umiał tak wspierał i pomagał
Pokonywać trud codziennej drogi
Każdemu napotkanemu człowiekowi

Zgodnie z pragnieniem Boga
Czego zazwyczaj ludzie nie cenili
Nawet jego wśród nich istnienia
W gonitwie za marnością nie zauważyli
Kiedy na ich drodze życia się pojawiał
By w gąszczu zawirowań nie pobłądzili

Niestrudzenie stając co dnia
Anioł co dzień płakał rzewnymi łzami
O których istnieniu nie wiedział nikt
Tylko on pamiętał ich gorzki smak
Z czasów gdy jeszcze Aniołem nie był

Przyodziewając się w szaty świetliste
Wbrew wszelkim Anielskim zasadom
Którymi na ziemi Aniołowie żyją
Wyrzekając się człowieczeństwa
Narzucił sobie w Bogu wytrwanie
Będąc w poczuciu swej winy
Z łamania praw Anielskich

Opuszczając swą głowę ku ziemi
Skrapiał ją raz po raz perłową łzą
Która coraz bardziej jasnością lśniła
Żadna z jego upadających łez
Nie miała smaku goryczy
Nawet ku jego własnemu zdziwieniu
Zamieniała się w przepiękny róży kwiat

O nieznanych dotąd kolorach
Którego pierwsze tchnienie
Nieziemskiego zapachu sprawiało
Że z jego złocistych szat
Białe skrzydła się wyłaniały
Pośród ich piór jedno świetliste
Dające mu uczucie lekkości
O wiekuistym zapachu ulgi

Ze wzruszenia znów płakał
Nie wiedząc że jego skrzydła
Rozkwitają niebiańskim blaskiem
Jednocześnie łąka pod jego stopami
Zakwitła tęczowymi kwiatami
Która jeszcze przed chwilą
Była jego smutnych łez padołem
Trudem Anielsko ludzkiej codzienności

Nie rozumiał tylko lekkości
Którą w sobie zaczął odczuwać
Bo wtedy jeszcze nie wiedział
Że było i jest mu dane poznać
Ogromną tajemnicę wszech życia
Z dnia na dzień
Stawał się Archaniołem

Wiedział już że oprócz radości
Będzie niósł od teraz zrozumienie
Oraz jedność między Bogiem a człowiekiem
A ludzie spotkawszy go w drodze
Dostrzegą w nim miłość i mądrość
Miłość i mądrość z radością zjednana
Która dała mu moc bycia we wszech świecie
Pośród ludzkich pereł istnienia

Począwszy od Zielińskiego ogrodu
Niekończącą się obecnością z woli Bożej
Pomiędzy niebem a ziemią zawsze jest
Nadal dzieląc się swymi życia łzami
Gdy na ziemi pada bólu deszcz
Gdzie każdy wędrowiec przechodząc
Przez łąkę pełną łzawych Anielskich kwiatów
Pomyśli chcąc dotknąć jego skrzydeł

Mówiąc On wie czym jest smutek i śmierć
Ulga, miłość, radość i codzienne łzy
Mimo to potrafi być tym uskrzydlony
Wznosić się tam gdzie inni nie potrafią
Anioł spotkawszy tegoż wędrowca
Spojrzawszy w jego oczy zatroskane
Lecz pełne miłości, nadziei i zrozumienia

Wreszcie też pozna tajemnicę istnienia
Smutkiem się dzieląc miłość pomnoży
Nadzieję zapali wśród ludzkiego stworzenia
Anielskim pojednaniem dokona pokoju
Który rozjaśni wszystkie życia ogrody

Tymczasem usiadł skuliwszy swe skrzydła
Chroniąc się przed ludzką nienawiścią
Skrywając ciężar niewypowiedzianego smutku
Który nie pozwala mu wznosić się wyżej i piękniej
Ponieważ przemiana w ludzkich sercach
Zachodzi zbyt pomalutku

Dziękuje moja Najukochańsza Babciu
Nigdy Ciebie i Głosu Twojego nie zapomnę
A najbardziej Twojego Anielsko - Człowieczego Serca
Kochana Babciu
Jesteś moją Życiodajną Tęczą mojego tu istnienia

Napisany dnia 23 kwietnia 2009 roku

sobota, 4 lipca 2015

PRZEDWIOŚNIE

Słońce już wcześniej wstaje
niebo błękitem jaśnieje...
ziemia z rosą pachnie życiem
ptaszęta śpiewają radosne trele

Bociany już się zlatują...

dla bocianiego potomstwa
gniazda swoje przygotowują
w znanych sobie miejscach

Lasy i łąki – ogrody i pola

rozścielają wokół dywany
budząc leśne i polne kwiecie
zielenią się mieniące...

Moje serce też się raduje

widząc i czując życiodajne piękno
ponieważ jak wszystko co żyje
słońca i ciepła potrzebuje...

Napisany dnia 26 lutego 2015 roku, godzina 07:29

piątek, 3 lipca 2015

OGRÓD

Ogród życia i miłości...
posiada w sobie cudowną moc
o niezwykłej życiodajności
Wystarczy odpowiednio oń dbać
pozwolić krzewom i kwiatom
w klimacie miłowania wzrastać
ażeby duszę i serce radowały

Otoczyć bezpiecznym parkanem...

tak by słońce doń zaglądało
zraszać czystą źródlaną wodą
chronić od zabójczych chwastów
od wszelkiego świata zła
Wówczas będzie ogrodem życia
spełnieniem wzajemnego istnienia

Kobieta jest jak ów ogród...

cudownością istnienia zachwyca
kiedy duch i serce zakwita
w życiodajnym bycia pięknie
Kiedy czuje się zadbana
gdy pozwala się jej wzrastać
czując się bezpiecznie
daje całą siebie na zawsze

Żywot jej podupada i zanika...

kiedy czuje się zagrożona
gdy jest osamotniona
i pozbawiona możności rozkwitu
Kiedy parkan jej istnienia
jest presją przemocy burzony
staje się zapomnieniem miłości i życia


...Życie i miłość -
to najcenniejsze skarby Istnienia...

Napisany dnia 28 lutego 2015 roku, godzina 08:38

...Codzienność ~ Poezja i proza życia...

...Codzienność ~ Poezja i proza życia...
...Każdy jej w życiu doświadcza...

...Wcześniejsze i najnowsze publikacje...